Cezaria Anna Baudouin de Courtenay-Ehrenkreutz-Jędrzejewiczowa (1885-1967)
Etnolożka, profesorka uniwersytetów w Wilnie, Warszawie i Londynie, pierwsza kobieta habilitowana na UW (1922), pierwsza kobieta – profesorka nadzwyczajna w Polsce (1929). Założycielka Katedry Etnografii na UW (1934-1945). Pierwsza rektorka w historii polskiej akademii (1958), pierwsza polska przedstawicielka fenomenologii w badaniach nad kulturą ludową. Członkini Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu oraz Royal Anthropological Institute of Great Britain and Ireland.
Więcej informacji: https://etnoznawcy.pl/biogram/cezaria-anna-baudouin-de-courtenay-ehrenkreutz-jedrzejewiczowa/
zdjęcia z archiwum rodzinnego Marty Ehrenkreutz-Jasińskiej
katedry etnologii tym wyróżniają się od innych nauk humanistycznych, że student musi (zapoznać się z materiałem w terenie), przyjrzeć się w muzeum przedmiotowi tak, aby dojrzeć jego cechy charakterystyczne
C. Baudouin de Courtenay-Ehrenkreutz-Jędrzejewiczowa, Zakład Etnologii Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie i jego zadania, „Balticoslavica” 1933, t. I, s. 87
praca w zakładach etnologicznych nie może się ograniczać tylko do wykładów i ćwiczeń seminaryjnych i proseminaryjnych, opierających się na bibliotekach seminaryjnych, lecz powinna polegać, i to w bardzo znacznym stopniu, na ćwiczeniach, zaznajamiających słuchaczy z przedmiotem przez bezpośrednią z nim styczność, i to nie tylko w dziedzinie kultury materialnej, lecz i kultury duchowej i społecznej. […] w przeciwieństwie do innych przedmiotów działu humanistycznego, zakłady etnologiczne muszą być organizowane raczej w podobny sposób jak zakłady przyrodnicze, to jest opierać się na swego rodzaju pracy laboratoryjnej
C. Baudouin de Courtenay-Ehrenkreutz-Jędrzejewiczowa, O potrzebach etnologii w Polsce, „Nauka Polska: jej potrzeby, organizacja i rozwój 1929, R.10, s. 256, 257
Z imieniem św. Cecylii wiążą żywoty dwa różne typy literackie: typ energicznej i dumnej rzymskiej arystokratki oraz typ ślepej i kornej dziewicy, z gołębim uśmiechem idącej na śmierć. […] Jak sobie wytłumaczyć to współistnienie dwu odmiennych wcieleń patronki muzyki, gdzie należy szukać ich wątków motywotwórczych? […] w pytaniu, nie chodzi mi o prawdę historyczną, ukrytą w legendzie. „Prawda”, jako fakt historyczny, interesuje mnie tylko drugorzędnie. Natomiast na plan pierwszy wysuwa się dążenie do odnalezienia tych nasion, z których wyrósł „mit” o św. Cecylii, choćby one nic wspólnego nie miały z życiem realnych. Nieprawda bowiem świata realnego staje się nieraz w wyobraźni ludzkiej prawdą o napięciu o wiele silniejszym, niż wszelkie prawdy niezbite i oczywiste, ale nie zapładniające twórczo fantazji
C. Baudouin de Courtenay-Ehrenkreutz-Jędrzejewiczowa, Święta Cecylia (przyczynek do genezy apokryfów), Lwów 1922
Zdjęcia Cezarii Baudouin de Courtenay-Ehrenkreutz, profesor Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie w uroczystej todze (stroju akademickim), z okazji nadania jej Krzyża Niepodległości, 1929 rok.
