„Autostopem przez Galaktykę”, albo o pożytkach z wrażliwości antropologicznej
Publikujemy treść wykładu inauguracyjnego wygłoszonego przez dr Mateusza Laszczkowskiegow IEiAK w październiku 2020.
Istnieje teoria, według której, jeżeli ktoś kiedyś rozwiąże odwieczną zagadkę i odkryje, jaki jest sens istnienia Wszechświata, ów Wszechświat natychmiast zamieni się w coś jeszcze wielokrotnie bardziej niepojętego i absurdalnego. Istnieje również inna teoria, według której to się już zdarzyło.
(...), gambit, którym właśnie rozpocząłem (...), pochodzi z książki, z której bezczelnie splagiaciłem również tytuł: „Autostopem przez Galaktykę” (a konkretnie z tomu drugiego, „Restauracja na końcu Wszechświata” [Adams 2017]). Sięgam po tę książkę nie tylko dlatego, że ma na okładce wypisaną wielgachnymi literami radę, której ewidentnie wszyscy dziś bardzo potrzebujemy: NIE PANIKUJ! Napisana przez angielskiego fantastę, mistrza absurdu, związanego z grupą Monty Pythona Douglasa Adamsa, ta niewielka, acz wielce pouczająca książeczka jest jedną z najbardziej antropologicznych książek, jakie znam. (...)
Zajmowanie się antropologią przypomina podróżowanie po galaktyce – eksplorowanie mnogości bliskich i dalekich światów, z których jeden jest bardziej zadziwiający od drugiego. Ale antropologiczna podróż jest też właśnie jak podróż autostopem – niespieszna, niewygodna, nieprzewidywalna, czasem niebezpieczna. Nigdy nie wiadomo, którędy przyjdzie nam jechać, gdzie i na jak długo się zatrzymamy, ani kogo spotkamy po drodze. [z treści wykładu]
