Zmarł prof. Sławoj Szynkiewicz (1938-2023)
Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej UW z żalem zawiadamia, że 8 grudnia zmarł w Warszawie w wieku 85 lat prof. dr hab. Sławoj Szynkiewicz, wieloletni pracownik naukowy dawnego Zakładu Etnografii Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN, a potem Instytutu Archeologii i Etnologii PAN.
Prof. Szynkiewicz od lat 70. ubiegłego wieku prowadził wykłady w naszej ówczesnej Katedrze Etnografii UW, w których dzielił się swoim dorobkiem badawczym z obszaru Azji. Pierwsze badania prowadził jeszcze w Wietnamie, jedną ze swych książek poświęcił Jakutom, zaś w ostatnim okresie pracował nad problematyką etniczną w kilku prowincjach chińskich (Mongolia Wewnętrzna, Syczuan, Junnan). Jednak obszarem jego szczególnych kompetencji była Mongolia. Poznał ją znakomicie, najpierw jako wieloletni członek ekspedycji etnograficznej PAN pod kierunkiem prof. Witolda Dynowskiego, potem w trakcie indywidualnych prac terenowych. Badania swe rozpoczął w połowie lat 60. (kiedy nie istniała jeszcze żadna etnograficzna wiedza o tym kraju) od studiów nad mongolskim systemem pokrewieństwa – w duchu anglosaskiej antropologii społecznej, która zawsze była mu bliska (był przecież tłumaczem Argonautów Zachodniego Pacyfiku Bronisława Malinowskiego). Ich rozszerzeniem były dalsze całościowe studia nad rodziną, zakończone monograficzną publikacją Rodzina pasterska w Mongolii. W obliczu przeobrażeń społeczno-politycznych lat 90. zajął się natychmiast ich badaniami, i to takimi, których efekty miały walor antropologii stosowanej.
Wszystkie jego publikacje dotyczące społeczności pasterskich, zbudowane w oparciu o wzorowo prowadzone, intensywne badania terenowe, były doceniane nie tylko w kraju. Sławoja Szynkiewicza znano i ceniono (a także publikowano) jako prawdziwie nowoczesnego uczonego m.in. w Wielkiej Brytanii, Francji, Rosji, Węgrzech – w liczących się ośrodkach akademickich. Brał udział w licznych spotkaniach kongresowych, pielęgnował przyjaźnie z wybitnymi naukowcami o podobnym profilu.
W naszym Instytucie będziemy Go pamiętać z wdzięcznością za prowadzone przezeń w minionych latach zajęcia, za opiekę nad zainteresowanymi studentami i młodymi absolwentami, a także za to, jakim dla kilkorga z nas był wzorem postępowania badawczego – wręcz perfekcyjnie metodycznego, a zarazem z szerokim oddechem najlepszej antropologii społecznej.