Muzyka, turystyka i niematerialne dziedzictwo kulturowe w Indonezji

Abstrakt:

Muzyka oraz – w szerszym wymiarze – sztuki performatywne są ważną częścią niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Praktyki muzyczne są uważane zarówno za ważne zasoby kulturowe wymagające ochrony [Sweers, Ross 2020], jak też domenę kultury szczególnie narażoną na praktyki eksponowania (cultural display) i wystawiania na pokaz [Acciaioli 1985]. W tym artykule analizuję trudne relacje pomiędzy muzyką jako niematerialnym dziedzictwem kulturowym oraz turystyką, odgrywającą niebagatelną rolę w promowaniu, ale również w powstawaniu niepożądanych zmian w muzyce lokalnej/tradycyjnej. Niezwykle istotna jest tu polityka kulturalna państwa jako jednej z najbardziej wpływowych sił w kształtowaniu relacji pomiędzy niematerialnym dziedzictwem a turystyką oraz w determinowaniu przejawów dziedzictwa, podlegających promocji na arenie krajowej i międzynarodowej. Do refleksji nad związkami muzyki i turystyki posłużą przykłady indonezyjskich sztuk performatywnych znajdujących się na listach niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Link do  treści [2]

Numer tematyczny pisma: Dziedzictwo niematerialne a turystyka
Redaktorzy prowadzący: dr Monika Herkt (PCD), Michał Kępski (PCD, UAM)